Zit je al een beetje in het boek dat je nu leest?
Zondag, 15.30
Eh, nee, deze keer niet. En dat hoeft ook niet, het zijn allemaal los van elkaar staande verhalen. Ik lees nu namelijk Over vaders en zonen van Hugo Borst. Mooie verhalen over mooie relaties, dat wel. Maar om te zeggen dat ik erin zit, daar zijn ze te kort voor. Vooruit, in een deel van de verhalen voel ik wel mee. Maar het eindigt te snel. en voor de volgende moet ik opnieuw beginnen.
Ik heb dat overigens wel regelmatig, dat ik me helemaal inleef. Sterker, wanneer dat niet op een gegeven moment het geval is dan leg ik het boek weg. Dan boeit het me kennelijk onvoldoende.
Zondag, 17.30
Na het schrijven van bovenstaande 120 woorden pakte ik het boek weer op, volgende verhaal. Oud profvoetballer Michel Boerebach over zijn twee zoontjes, omgekomen bij een verkeersongeval. En over zijn verdriet, over vrienden en familie die hem proberen te helpen maar het niet kunnen. En ik zat volledig in het verhaal. Kippenvel, zo zie je maar. Het kan verkeren! En, tja, het verhaal is gelezen, het volgende dient zich aan.
En ook dat is non-fictie (zie mijn blog). Het kan dus wel degelijk ook in andere boeken dan romans.
Zeker wel, hoeft bovendien niet om emoties te gaan, je kunt ook bijvoorbeeld puur uit interesse voor het onderwerp er helemaal in opgaan