Over Geelbuiken en Knopendraaiers

Op de grens van de provincies Utrecht en Zuid Holland ligt het stadje Oudewater, sinds een paar jaar weer aan de Utrechtse kant. Oudewater is tegenwoordig vooral bekend om zijn heksenwaag, gelegen aan een pleintje dat bij mooi weer zeer in trek is bij de fietsende en motorrijdende passanten. De terrassen zitten dan gegarandeerd bomvol.
Noemde ik eerder de blauwbuiken uit Gestel, de inwoner van Oudewater is van oudsher een geelbuik. De reden is vergelijkbaar, de Oudewater is een touwslager en de hennep gaf geel af.
Een paar kilometer stroomopwaarts aan de Hollandse IJssel ligt Montfoort en ook daar waren lijnbanen en touwslagers. Maar in Montfoort ontwikkelde zich ook een andere industrie, men maakte er knopen van beenderen. En de Montfoorter werd daarom knopendraaier genoemd.
Vroeger woonden we in Utrecht bij de ‘benenkluif’, een fabriek waar beenderen vleesvrij gemaakt werden en daarna verwerkt werden tot knopen. Als de wind verkeerd stond sloten we ramen en deuren, wat een stank!

8 Comments

  1. Ik woonde ook dicht bij de Weduwe P. Smits en zonen, of te wel de benenkluif. Getver ik ruik die stank nog van die fabriek. Ook waren regelmatig van die grote vliegen bij ons in de straat daarvan afkomstig
    Behalve knopen waren de benen ook grondstof voor drop. Dus als je nog eens een dropje neemt….

    1. als de wind verkeerd stond hadden we last van stank en vliegen. In 1958 verhuisden we naar Hoograven, als daar de wind stond de kregen we de lucht van de koekenbakkerij van de coop. Dat leek een verbetering maar was het niet echt

  2. Als ik nachtdienst had en soms tegen het morgenkrieken mijn fietsronde had in de buurt van die fabriek dan werd ik altijd een beetje wee van die koeklucht en kreeg ik trek. Ik vond het wel lekker ruiken.

Laat een reactie achter bij Rose-marieReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.