“Het is of de duvel ermee speelt” zou mijn vader gezegd hebben. Nu geloof ik niet in duivels, hooguit in mensen die zich duivels gedragen. En in virussen met kwaadaardige bedoelingen.
Want zoiets moet het toch zijn. Voor de, als ik goed tel vijfde keer gaat onze familiekaartavond niet door. En al die keren is het coronavirus als schuldige aan te wijzen. De eerste keren door de geldende lockdown, de laatste twee maal omdat voorzichtigheid prevaleert na individuele besmettingen. En dat alles nadat we ook vorig jaar de competitie niet af konden maken.
Deze keer zou het feest bij ons thuis geweest zijn. Gelukkig wisten we het tijdig en hoefden we de voorgenomen voorbereiding alleen maar achterwege te laten. We hadden nog geen boodschappen gedaan, geen hapjes gemaakt.
Er bleef tijd over voor een wandeling langs de Lek, heerlijk in het zonnetje al was de wind tegen nog wat aan de frisse kant
