Zo erg als op bijgaand schilderijtje zal het nog niet zijn maar misschien groeit er wel al gras onder mijn auto. Het is vandaag vier weken geleden dat ik mijn laatste ritje maakte, naar de coronateststraat in Woerden en weer terug.
Ik ben gelukkig aan het revalideren en ga met stapjes vooruit. Kleine stapjes, maar vooruit!
Het had allemaal veel slechter kunnen gaan. Kijk ik naar de dagelijkse cijfers dan komt ruim een kwart van de patiënten die naar het ziekenhuis gaan op de IC terecht. Ik was met vier dagen weer thuis.
In die zin mag ik mezelf gelukkig prijzen. Maar dat wil niet zeggen dat ik er gemakkelijk vanaf kom. Nog steeds ben ik buiten adem na een geringe inspanning. De trap op en af is killing. Het is beslist geen gewoon griepje, veel mensen denken daar veel te licht over. Toegegeven, niet iedereen kampt met dezelfde problemen en ik heb een onderliggende medische geschiedenis.
Mijn vrouw is in dezelfde periode besmet geraakt en ook zij heeft nog steeds last. Eerder moe, meer rust nemen. Gelukkig voor haar en mij niet zo hevig als bij mij maar ook haar herstel zal niet vanzelf gaan.
Ik geef mezelf de tijd om te herstellen. Doe de door de fysiotherapeut opgedragen oefeningen, loop mijn rondjes in de buurt, maar overhaast niets. Dat zou me direct bezuren.
Straks toch maar even kijken of de auto nog wil starten, dat ik er echt weer gebruik van kan maken zal nog wel even duren!
Carel, wens jou en Jose veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Hoop dat jullie weer snel een normaal leven gaan krijgen.
Groet,
Wim Neerings
Dankjewel, Wim
Fijn dat je er zo over schrijft zodat mensen kunnen lezen wat het kan doen en het werkelijk geen onzin is dat we de wereld zo op zijn kop hebben gezet.
Voor jullie heel veel beterschap en het geduld om er weer helemaal bovenop te komen.
Wat reëel tegengas tegen dat bagatelliseren kan geen kwaad.