“Hé, Carel, ik heb hem vanochtend gehad, hoor!” Ik vraag wie of wat ze gehad heeft.
“Nou, die coronaprik natuurlijk!”
Toen ik in 2006 in het bestuur van de Stichting SWOS kwam was ze al een van de vaste eters. Ze is even een jaartje weg geweest vanwege een vrijer uit het Brabantse maar toen bleek dat die ook het eeuwige leven niet had kwam ze weer terug. Ik realiseer me dat ze inderdaad inmiddels 90+ zal zijn.
Ze moest voor de vaccinatie naar Dordrecht, haar zoon had haar gereden. Je kunt je afvragen of zo iemand nog wel mobiel genoemd mag worden. Veel verder dan een rondje schuifelen achter de rollator kan ze niet meer. Naar Dordrecht, een uurtje heen, een uurtje terug. Vanaf het balkon van haar appartement kijkt ze op de ingang van de huisartsenpraktijken. Begin maart moet ze weer voor de tweede prik (opgerekte termijn dus).
Het was haar allemaal niet meegevallen. Behalve de prik dan, dat stelde niets voor. Maar de reis, de stops voor de administratieve rompslomp en dat kwartier wachten vond ze vervelend. Aan de andere kant, ze was wel blij met deze eerste vaccinatie.
Een demissionaire en incompetente minister kan ook naar huis gestuurd worden.
Fijn dat dit verhaal de eerste prik overleefd heeft.
Bezorgde groet,
Ik ben het met je eens, teveel fouten, zwalkend (gebrek aan) beleid. Als ik vroeger een project zo geleid had was ik er allang afgehaald
Sterker, een minister hoort het project niet te leiden maar moet opdrachtgever zijn. Doel en grenzen waarbinnen het project moet worden uitgevoerd moet hij voor de opdracht met alle betrokkenen te hebben besproken. Nu zie je dat Jan en Alleman zich ermee bemoeit op detailniveau. Dat is dodelijk