Ademloos staar ik voor me uit. De trap deed de deur dicht, ik moet echt bijkomen. Na een paar minuten is mijn saturatie weer op peil.
Zo erg veel last heb ik normaal gesproken niet van mijn longproblemen maar dit weer is killing.
Om acht uur vanochtend stond ik bij de huisarts voor de balie. Een afspraak maken, ik weet het, telefonisch kan ook. Maar de kans dat je dan in een eindeloze wachtrij verzeild raakt is me te groot. Bovendien, als ik fysiek voor de assistente sta ziet ze meteen dat het menens is.
“Heeft u een coronatest gedaan?”
Goh, nee, geen moment aan gedacht, het komt echt door het weer. Maar natuurlijk, ik mag het niet uitsluiten. Thuis maar even de neus kietelen. Negatief, je kunt het maar beter weten. Over een uurtje kan ik al bij de arts terecht. Gelukkig, die doemverhalen in de media deden me het ergste vrezen.
En dan nu een kuurtje prednison, het lijf krijgt even een push, hopelijk slaat het aan.
Bemoedigende groet,
Veel lucht toegewenst