Ik heb zojuist de laatste bladzijde omgeslagen van Afscheid van Ierland van Ann Moore. Ierland is meer in mijn belangstelling gekomen door mijn Ierse schoondochter, het is goed wat van geschiedenis en landsaard te weten.
De Ieren hebben een roerig verleden, we leerden het al tijdens onze eerdere reizen. De Engelsen hebben het land koloniaal uitgebuit en de trotse Ier tot het uiterste getergd.
Het boek speelt zich af rond 1850, oogsten mislukken jaar na jaar en wat er nog van het land komt gaat naar de bezetter. Er vluchten veel mensen, vooral naar de Verenigde Staten. De overtocht is zwaar, niet iedereen haalt het beloofde land. En het beloofde land valt heel erg tegen. De Ieren worden in getto’s opgevangen en met de nek aangekeken.
Het verhaal wordt verteld als een persoonlijke geschiedenis maar vanaf het begin is het voor mij duidelijk dat dat slechts een kapstok is.
Tot de laatste hoofdstukken, dan moeten ineens de geschetste verbindingen omgezet worden in relaties en krijgt het boek de indruk van een driestuiverroman. Ineens wordt aan alles een happy end gegeven. Ik begrijp de schrijfster maar het boek daalt daardoor voor mij in waarde. Of, misschien ook is het andersom, ben ik met de verkeerde verwachtingen begonnen.
Bij het horen van een Iers accent word ik altijd vrolijk.
Maar verder heb ik niets met Ierland.
Zonnige groet,
Mooi landschap, rijke geschiedenis