Vandaag vieren wij dat we 46 jaar geleden in het huwelijksbootje stapten. Een jaarlijks weerkerend moment dat aandacht verdient. In alle rust deze keer, we verwerken allebei de nodige papieren zakdoekjes, proberen elkaar te overtreffen in hoesten en proesten. Geen zorgen, we hebben het ergste gehad.
Mijn ouders trouwden in mei 1946 voor de wet, een gebeurtenis die voor hen geen betekenis had. Het huwelijk kwam pas tot stand op de dag van de kerkelijke inzegening.
En dat moest even wachten op de priester die die inzegening zou doen, mijn vaders broer Carel. De man had zijn priesteropleiding in Tunis gedaan en werkte inmiddels in Frankrijk. Het wachten was op de periode dat hij in Nederland was.
Van de week kreeg ik van mijn enige nog in leven zijnde tante de tekst van de preek die bij die plechtigheid werd uitgesproken.
Heel leuk om dit kijkje in de familiegeschiedenis te krijgen!
Maar, oh, wat ben ik blij dat de tijden veranderd zijn. De verhoudingen, de vermaningen ook, zouden mij van geen kanten passen. Er is sindsdien gelukkig veel veranderd, mijn ouders zijn daarin meegegroeid.
Mooi tijdsbeeld, wel een beetje zwaarmoedig!
Jammeer: laatste blaadje onleesbaar (onscherp).
Zo was het, ik stuur je die laatste pagina