Boze witte man

Ik ga je teleurstellen, of misschien juist opvrolijken, ik ben een witte man en af en toe best wel boos. Boos op de politici die niet willen luisteren. Voorbeelden? Welnee, die kan iedereen op haar of zijn manier invullen.
Moet ik dan mijn ongenoegen maar meteen breed kenbaar maken? En dan liefst met termen die het doen lijken dat mijn probleem breed gedragen wordt. Er is hier toch vrijheid van meningsuiting?
Ja hoor, er is vrijheid van meningsuiting, gelukkig maar. Maar er is ook zoiets als je hoeft niet altijd alles ongenuanceerd te zeggen. Er is geen verplichting je mening te geven, gelukkig maar. Want hoeveel meningen zijn gebaseerd op te weinig kennis van zaken? Hoeveel meningen gaan niet over het probleem maar over de gedachte dat men (mogelijk) nadelig geraakt wordt?
Van de week stond in de NRC een spotprent van Ruben Oppenheimer, de zetelverdeling na de verkiezingen. De PVV staat fier aan kop met 40 zetels, daarna komen allerlei partijtjes met een tot een paar zetels. De bekende gevestigde partijen zitten daar niet bij, wel een paar afscheidingen. Bestaande partijtjes, verzonnen partijtjes. Zover is het nog niet, zover zal het ook niet komen. Maar het idee achter de tekening is duidelijk en toch wel enigszins beangstigend. Roos, Dijkgraaf, Baudet, Monasch, de mensen van DENK, et cetera, allemaal denken ze in de Kamer te kunnen komen, om in de weg te lopen. Want constructief zijn ze niet, ze benoemen het ongenoegen maar dragen geen bruikbare oplossingen aan.
Protestpartijen zijn het net als vroeger de Boerenpartij van Hendrik Koekoek. En een koekoek kun je hebben maar zoveel als nu gaat ten koste van de vogelstand in andere nesten. Ik pleit voor een kiesdrempel naar Duits model, het zou de democratie ten goede komen.