Wat was ze een dametje! Altijd keurig gekleed, altijd een verzorgd uiterlijk. Niet overdreven, ze schaamde zich niet voor haar bescheiden komaf. Maar dat hoeft toch niet samen te gaan met een een slonzig bestaan. Ze was daar best trots op.
Er is weinig over van die trotse vrouw. Het vuur is uit haar ogen, de fiere tred verdwenen. De actieve hulpvaardigheid bestaat niet meer, ze is zichzelf niet meer.
Thuis is ze niet meer te verzorgen. Ze vormt een gevaar voor haar omgeving en de mantelzorgers gaan er fysiek en mentaal aan onderdoor. In het verpleeghuis wordt ze onder de medicijnen gehouden, dan is ze niet langer lastig.
Soms weet ze het, het maakt haar boos. Op andere, de meeste momenten ontgaat het haar volledig. Zoals alles aan haar voorbij gaat zonder dat ze het beseft.
