Het is er, eindelijk! Gisteravond was het in het NOS-journaal, een of meer verzekeraars bieden een kastje aan dat in de auto geplaatst wordt en data verzamelt. Aan de hand van die data stelt de verzekeraar zaken vast als rijgedrag, gebruikte (soort) wegen en deelname aan spitsverkeer of juist alleen rijden in de relatief rustige uurtjes. Al deze factoren geven de verzekeraar duidelijkheid over het risico, de kans op schade.
Eindelijk, schrijf ik. Kort na de millenniumwisseling ben ik met de regelmaat van de klok naar Soesterberg gereden waar een ontwikkelaar zich bezig hield met de softwarekant van een dergelijk systeem alsmede de eisen die aan de hardware gesteld moesten worden. Een leuke tijd, een mooie ontwikkeling waar ik graag mijn bijdrage aan leverde vanuit de wensen van de autoverzekeraar. De ontwikkeling ging teveel tijd kosten, vond mijn baas en onze deelname aan het project werd beëindigd. Jammer.
Nog weer een aantal jaren daarvoor reed ik samen met mijn Belgische Fortiscollega Ronnie Vanhoorenbeeck van Antwerpen (zijn thuisbasis) naar Leuven. We spraken daar een aantal wetenschappers die toepassingen zochten voor het gebruik van gps. Al brainstormend kwamen we behalve op de mogelijkheid om rijgedrag te monitoren tot allerlei mogelijkheden. Tolwegen, parkeergarages betalen, terugvinden na diefstal en een systeem dat lijkt op de zwarte doos in een vliegtuig. Daarin, na koppeling met de computer in het voertuig, vastleggen van data die bij een ongeval van belang kunnen zijn bij het bepalen van de schuldvraag. Hoe hard reed de auto, werd tijdig richting aangegeven, dat soort zaken.
Mooi dat het er nu is, het zal de verkeersveiligheid ten goede komen!
Ah kijk eens aan zie. Een idee dat van oorsprong goed is vindt uiteindelijk toch zijn weg… of zoiets… 🙂
we waren onze tijd ver vooruit?
Als oud verzekeringsman kies je volgens mij toch de zijde van de schaderegelaar. Natuurlijk heeft dit systeem heel goede kanten, maar de automobilist is nu overgeleverd aan de maatschappij.
Glimlachend zal die reageren en weigeren te betalen aan de bestuurder die een keertje 140 reed op een plek waar 120 km is toegestaan en zijn toetoet totall loss reed tegen een boom. “Ja, meneer u weet het he, het kastje gaf aan dat u te hard reed, dus….eigen schuld dikke bult…” of zie ik dat verkeerd?
dat denk ik wel, de normale schuldvraag speelt geen rol bij een cascoverzekering, opzet, dat is wat anders. Maar als je te hard rijdt dan doe je dat doorgaans niet met de bedoeling jezelf of je auto aan een einde te brengen
Het is toch de bedoeling van dat kastje, bij bewijzen netjes rijden .korting op de verzekering? Anders ben ik niet zo voor al dat gecontroleer..Neem graag mijn eigen verantwoordelijkheid. ..
even kort door de bocht, het enige doel van de verzekeraar is door middel van het binnenhalen van voldoende premie de gemaakte kosten terug te verdienen, de te betalen schade af te rekenen en aan het eind van de streep wat over te houden. Toen ik in 1965 begon waren er twee factoren die de premie voor een WA autoverzekering bepaalden, de jaarkilometrage, meer of minder dan 20.000 km en de cataloguswaarde. In de loop van de veertig jaar arbeid zijn daar onder andere bijgekomen, het gewicht, het geslacht, de leeftijd bestuurder, de regio, de postcode, het aantal schadevrije jaren. Allemaal factoren die op basis van statistische waarnemingen hun invloed hebben op de verdeling van de te betalen premie, uiteindelijk moet toch aan de eerste regel voldaan worden, voldoende voor schade, kosten en winst. Ook zo’n kastje leidt tot nauwkeuriger risicobepaling en heeft dus premieconsequenties. Voor de voorzichtig rijder in het voordeel, voor de slordige automobilist die het niet te nauw neemt met de regels tot een hogere premie. Maar, omdat we nu eenmaal graag vanuit de eigen portemonnee rekenen zullen mensen gemaand worden tot een rustiger, defensiever rijgedrag. Dat is dus in ieders belang, lagere totale schadelast komt in de premiehoogte tot uitdrukking.
Over een tijdje komen daar nog meer vragen bij:
Vragen over de gezondheid, medicijn gebruik, drank enz.
Steeds meer worden de “kleine lettertjes” toegepast…let maar eens op.
Jaren geleden sloten wij voor onze kids ook een zgn. schoolverzekering af. Twee maal weigerde de verzekering de schade te vergoeden, een keer toen mijn zoon een been brak door schuld onder toezicht van de meester tijdens de gymles en een keer toen een zoon op het schoolplein tegen een meisje opbotste dat kledingschade had. In de voorwaarden stond duidelijk, ( trouwens ook in het B.W.) dat de school aansprakelijk is tijdens de uren, dat een kind op school is en de ouders daar geen toezicht op hebben…
Een paar jaar geleden reed er eens een Marokkaan achter op mijn auto. Te weinig afstand. Mijn schade werd niet vergoed, want, zo gaf de mevr,. van “even Apeldoorn bellen” toe, dat het lastig was daar de schade te verhalen. Ik heb daarna direct de verzekering opgezegd. Daarna kreeg ik een poeslieve mevr. aan de telefoon: Ach meneer Spier, ik zie dat u de verzekering hebt opgezegd… Toen kwam de aap uit de mouw want er waren dossiers vol van weigerachtige buitenlanders. Boeven zijn het …. Uit mijn praktijk ken ik nog diverse voorbeelden hoe men onder druk en bedreiging wel ( ten onrechte) betaalt…