Kalm aan is het parool, deze dagen. Hitteplan is ook voor mij van belang. Dat wil niet zeggen dat ik helemaal niets doe.
Donderdag moest ik koken bij de Stichting WelzijnKrimpenerwaard. Ik had die invalbeurt al weken terug toegezegd en eerlijk gezegd zag ik er best tegenop. Vooropgesteld, ik doe het graag en het is dankbaar werk. Maar een ochtend in die warme keuken, ach, ik moest maar flink zijn.
Achteraf viel het ook wel een beetje mee, een mens lijdt het meest het lijden dat hij vreest moet je maar denken.
Geen Carels kip tot grote teleurstelling van een van de gasten. Maar het merendeel van de eters hebben die overheerlijke hap niet eerder meegemaakt. Er waren er maar drie over van de groep die ik viereneenhalf, vijf jaar geleden mocht bedienen.
Maar met vierentwintig man/ vrouw wel weer een grote groep die we verwenden met een heerlijke tomatensoep en bloemkool met een kaassausje. Kipschnitzel erbij en, als klap op de vuurpijl ijs met vruchtjes en slagroom. Ze hebben ervan gesmuld en dan ga je toch met een goed gevoel huiswaarts.
Meteen op de bank, ventilator aan. Au, mijn rug, uren staan vergt toch het nodige. Het enige dat ik nog gedaan heb is de paella opwarmen die we zondag overhielden.
Gisteren stond niets op mijn programma. De sportschool die ik normaal op vrijdagochtend bezoek heb ik afgezegd. Na de noodzakelijke boodschappen, ook bij warm weer moet er gegeten worden, ben ik toch nog een uurtje gaan fietsen. Om half elf was ik weer thuis, het werd toen al weer te heet voor me. Hoewel, aan de schaduwzijde was het nog te doen. Ik dronk mijn frappé en laat mijn krant. En daarna toch maar weer naar binnen en de ventilator aan. Lekker wat gelezen, een puzzeltje gemaakt en het herinneringenboek aan mijn moeder naar de drukker gestuurd. Dus ook gisteren nog iets nuttigs gedaan.
Vandaag zouden we naar Zaandam gaan maar dat gaat niet door. Ik zie wel hoe we ook deze dag weer doorkomen.
