Het zal eerder twintig dan vijftien jaar geleden zijn. Ik deed een cursus aquarelleren bij de volksuniversiteit en de docente vroeg ons onze winterjas niet in de garderobe achter te laten maar mee het klaslokaal in te nemen. En daar werden de jassen op een klaarstaand rek gehangen en kregen we de opdracht ze te schilderen. Na wat zuchten en steunen, dat schijnt erbij te horen, ging iedereen aan de slag.
Ik was best tevreden met het resultaat, maakte er een foto van en vergat dat ik het ooit geschilderd had. Zo gaat dat soms.
Een paar weken terug belde mijn oud- collega Carla me met een bijzondere vraag. Ook zij is inmiddels niet meer in actieve dienst en doet zinvol vrijwilligerswerk in de welzijnssector.
“We willen de mantelzorgers hier in Leidserijn een hart onder de riem steken en zijn een bijzondere kaart aan het maken. Nu hangt er al sinds jaar en dag een aquarel van jou in de hal van ons huis, die met die jassen. En ik dacht jassen, mantels, mantelzorg. Zou ik een foto van dat schilderij mogen gebruiken voor die kaart?”
” Ah, is dat werk bij jou terecht gekomen, ik was het helemaal vergeten. Maar natuurlijk mag dat, je weet dat ik me ook jaren met welzijn en mantelzorg heb beziggehouden. Daar ligt mijn hart. Op een voorwaarde, dat ik de kaart ook krijg!”
Natuurlijk was dat geen probleem en gisteren lag hij in de bus. Ik hoop dat de Utrechtse mantelzorgers er blij mee zijn.
Mantelzorg, een woord dat om een verklaring vraagt. Iedereen weet dat het om het verlenen van de extra zorg die een zieke, een gehandicapte, iemand met een beperking gaat. Maar waar komt die mantel vandaan?
Het gaat hier om de legende van Sint Maarten, de heilige Martinus. De man, een Romeinse legionair, kwam onderweg een kou lijdende bedelaar tegen, sneed zijn mantel doormidden en gaf de helft weg. Sint Maarten is de beschermheilige van onder andere Utrecht en het wapen van de stad verwijst naar deze legende. Het is in twee helften diagonaal verdeeld, de ene helft verbeeldt de rode mantel, de andere het witte onderhemd.
