Melk en dadels

Gisteravond weer een avondje schouwburg. We hebben een half jaar geleden, dan stellen we ons programma samen, gekozen voor melk en dadels. Volgens José mede op een recensie in de krant. Ik vergeet dat soort details.

Tamelijk onvoorbereid rijden we naar Gouda, geen idee wat ons te wachten staat. Het is druk, veel vrouwen en het valt op dat er heel wat Marokkanen zijn. Of, in ieder geval, dat is mijn inschatting.

We kopen, als gebruikelijk ons kopje koffie, aangekleed met een stroopwafel, Gouda nietwaar. We missen de gong, net als iedereen. Op informatie van ons horloge gaan we naar binnen, acht uur beginnen.

Chaos op het toneel, als die herrie zo doorgaat ben ik snel weg. Pak ‘m beet een kwartier later begint de voorstelling. Het eerste punt is gemaakt.

Vier Marokkaanse vrouwen, nou ja, twee Berbers, een Arabische en een halfbloedje, Marokkaanse vader, Hollandse moeder, stellen zich voor.

In een soms flitsende show, soms pijnlijke confrontatie, vaak met veel humor komen de onderwerpen aan de orde. De rol van de godsdienst, de verschillen binnen de Marokkaanse gemeenschap, de discriminatie vanuit de autochtone bevolking. In sketches komt het allemaal aan de orde.

Mijn conclusie, vergeet dat hokjesdenken. Ik ben voor! Niet bekeerd, ik was al voor.

Heerlijk avondje gehad, bedankt, dames!