En daar staat ie dan, ineens. Al dik achtendertig jaar geleden overleden. Jong, 66 pas. Of oud, ouder dan al zijn broers ooit werden. Het is maar wat je als maatstaf neemt.
En daar staat ie dan ineens. Niet dat ik hem vergeten was, maar hij was zeker niet altijd in mijn gedachten in ieder geval.
We hebben de nodige strijd geleverd in de zestiger jaren. Hij was in het heilige Roomse leven van de dertiger jaren blijven steken, ik een kind van de nieuwe tijd, van de veranderende verhoudingen. Waar hij opkeek tegen iedereen met een beetje status vonden wij dat je respect moest verdienen.
De nodige strijd, vaak verschil van mening, maar nooit ruzie.
En dan staat ie daar ineens te drogen. Ik kijk ernaar op zoek naar eventuele verbeteringen. Bij deze kan dat.
Mooi portret, mooi verhaal!