Gisteravond zag ik het door Diederik van Vleuten vertelde verhaal van de oorlogsmisdadiger die zich 29 jaar verborgen hield op een zolderkamer om zijn straf te ontlopen. Hij koos feitelijk zelf voor een straf maar belastte daarmee ook zijn ouders, legde hun allerlei beperkingen op.
De Volkskrant bracht recent in zes delen het verhaal van een man die kort na de oorlog geboren is en wiens vader kampbewaker in Amersfoort was. Ik ben net halverwege in het verhaal, een geschiedenis vol leed en onbegrip.
WO II dreunt nog steeds door. Steeds komen er nieuwe verhalen aan het licht. Vaak beperkt de ellende zich tot een enkele betrokkene. Veel verhalen zullen we nooit horen, maar ze zijn er wel.
De meeste mensen die direct bij de oorlogservaringen betrokken waren zijn inmiddels overleden. De traumatische gevolgen voor hun nazaten komen nu aan het licht. Het niet kunnen of willen praten drukt op hen. Zij zoeken het verhaal dat hun nooit verteld is maar wel een belangrijke factor in hun leven werd.
4 Mei, opdat we nooit vergeten!
