Zo’n dertig jaar geleden kregen onze jongens wekelijks wat geld om plakplaatjes bij de plaatselijke boekhandel te halen. Voetbalplaatjes om precies te zijn en zo spaarden ze de complete eredivisie bij elkaar, Panini-albums.
Ze maakten lijstjes van ontbrekende spelers, dubbele plaatjes werden op het schoolplein geruild. En uiteindelijk hadden ze hun boek compleet. Je zou willen dat ze er toen zuiniger op waren geweest, die albums zijn nu geld waard. Maar nee, van een speler die in de transferperiode naar de verkeerde club ging werd de foto onherkenbaar verminkt.
AH heeft ze weer, voetbalplaatjes, en onze kleinzoon spaart ze, l’histoire ce répète.
En onze Plus heeft ook een plakboek. Over Schoonhoven met 216 plakplaatjes, vooral over hoe het was in de Zilverstad. Een leuk initiatief al is het vooral straks een mooi prentenboek. De diepgang ontbreekt, onderwerpen worden slechts met een paar alinea’s besproken, de plaatjes moeten straks spreken.
Ik heb de eerste zestien binnen, nog tweehonderd te gaan.
