Rollator

Van onze apotheek kreeg ik het signaal dat mijn herhaalrecept voor het komende kwartaal klaar staat. Niet dat ik een doel nodig heb voor mijn dagelijkse wandeling maar deze keer is de richting bepaald.

Terwijl ik wacht op mijn beurt krijg ik onvermijdelijk de adviezen door die bestemd zijn voor een mij bekende dame op leeftijd. We hebben ooit samen een paar jaar schilderles gehad. Ze krijgt binnenkort een nieuwe heup. Ongetwijfeld wordt daar een rollator bij bijgeleverd.

Via de weekmarkt loop ik huiswaarts. Ik neem nog wel een bak druiven mee. Als ik me omdraai bots ik bijna tegen een man aan met wie ik jaren gevolleybald heb. Hij schuifelt achter een rollator, vertelt dat hij thuis een scootmobiel heeft staan en nu voor het eerst weer met het looprek op wielen aan de wandel is.

Het heeft ongetwijfeld ook met het tijdstip te maken dat ik kies voor mijn noodzakelijke loopje maar ik zie steeds meer bekenden die dit soort hulpmiddelen nodig hebben.

Het is goed dat ze er zijn, dat de mensen niet al te zeer beperkt worden in hun beweging. Maar ik hoop het voorlopig nog niet nodig te hebben.

Prompt verstap ik me bij het oversteken en lig ik languit op straat. Mijn linkerknie is licht geschaafd, verder nergens last van.

“Niets aan de hand, gelukkig is je broek nog heel” zou mijn moeder gezegd hebben

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.