Zwijgen is goud

Op mijn blog van gisteren reageerde Jan met een verwijzing naar de zwijgende kloosterling. Ik herinner me een driedaags retraite als dertienjarige in een Trappistenklooster  in de buurt van Deventer. Ik was onder de indruk van de zwijgende paters en broeders maar vond het kloosterleven verder maar niets. Dertien jaar, dan heb je daar toch geen gevoel bij!
Ik kan me overigens goed voorstellen dat volwassenen in deze hectische tijd baat hebben bij zo’ n verblijf. Je even terugtrekken in de absolute rust, geen besognes, tijd om van alles op een rijtje te zetten. Voorwaarde is wel dat je die absolute rust ook accepteert, wanneer het stress oplevert omdat er nog zoveel gedaan moet worden dan is het effect averechts.
Ik kan goed tegen stilte. De radio staat zelden aan als ik alleen ben. Een wandeling of fietstocht, geen enkel probleem als ik dat zonder gezelschap moet doen. Ook de fietstochten van halve dagen die ik vroeger deed, heerlijk om in mijn eentje te rijdenn. Ik geniet dan ongestoord van al het moois om me heen. De gedachten vervagen tot ongeordende ideeën, niet te reproduceren. Begrijp me goed, gezellig met een ander zo’ n tocht maken vond en vind ik ook prima.
In die zin, spreken is zilver, zwijgen kan goud zijn.
En dan ga ik voorbij aan de duiding dat zwijgen vaak beter is dan je mening geven, zeker als die niet gebaseerd is op voldoende kennis van zaken. Maar dat is dan ook weer een heel ander verhaal.

4 Comments

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.