De breiclub

Ik ben veroordeeld tot een avondje boven zitten, of, ik heb me vrijwillig teruggetrokken, kan ook.
De bijeenkomsten beginnen ergens in de tijd dat we met kleine kinderen zitten, de dames zoeken steun, afleiding of wat dan ook bij elkaar. Meer dan dertig jaar geleden. Met een handwerkje op de schoot wisselen ervaringen uit, de een breit, de ander haakt, een derde doet wat verstelwerk. Ledigheid is des duivels oorkussen.
Al die jaren verder komen ze nog steeds eens in de maand, zes weken ongeveer, bij elkaar. Dee samenstelling is nauwelijks veranderd. Breien, ik denk het niet.
Ouwehoeren, nee dat mag ik niet zeggen. Gewoon kletsen over van alles en nog wat, koetjes en kalfjes. Althans, dat maak ik op uit de flarden die boven komen.
Naast die, ik noem het maar bijpraatavonden, gaan ze af en toe naar iets, een voorstelling, een film.
Af en toe is het strijdtoneel hier ter huize. Ik trek me dan vrijwillig terug, doe wat bestellingen of betalingen, kijk via uitzending gemist naar iets dat me een beetje interesseert, naar de voetbaluitzending, en ik tik een blogje. En vooral, ik blijf uit de buurt. Voor hen, voor mij! Het is ze gegund!