Onze voortuinen zijn zo lang dat, in ieder geval bij de bouw geldende regelgeving, een buitenbrievenbus verplicht was. De toenmalige PTT vond dat haar postbezorger niet tuin voor tuin door moest om een voordeur te bereiken.
Postbezorgers, krantenjongens en de mensen die de reclamefolders in de bus doen weten dat natuurlijk. Maar de clubpostbezorger is het niet gewend en komt dan toch bij de vaak brievenbusloze voordeur uit.
Gisteren weer zo’n gevalletje, de man had eerst al moeite de juiste ingang te vinden, die van nummer 17. Juist wanneer ik vraag of ik kan helpen ziet hij waar hij zijn moet en stapt de tuin in. Ik roep hem terug, de voordeur van de buren heeft geen brievenbus. Met een beetje hulp mijnerzijds verdwijnt het clubblaadje in de bus.
“Zo, nu nog nummer 19 en 21.” Ik moet hem weer afremmen, nummer 21 kennen we hier niet.
Tja, dat heb je als je de verkeerde sorteermethode kiest. Op zijn briefje stond 17, 19, 2 en van dat laatste nummer had hij zelf maar 21 gemaakt. Ik heb hem terugverwezen naar het begin van de straat, even zijde.
Postbode, het is ook een vak!
Ik woon op Kantershof.
Naast mij heet het nu Kantershofstraat.
Alle bezorgers en bezoekers zijn nu de weg kwijt.
Over en weer wordt de verkeerd bezorgde post uitgewisseld. En dat al weer zo’n 20 jaar …
Vrolijke groet,
Waarom zou je het makkelijk maken als het ook moeilijk kan? De straat waaraan onze achtertuin grenst heet Nobeldreef, de huizen daar zijn oneven genummerd. Nobeldreef, even nummers staat daar haaks op en zien we deels vanuit de voortuin. Logisch toch!