Doof geboren

In de nacht van woensdag op donderdag landden we op Schiphol na een voorspoedige en wegens wind mee snelle terugvlucht. Omdat het rond het middernachtelijke uur rustig is op de nationale luchthaven hoefden we ook niet lang op onze koffers te wachten. Goed kwart over twaalf belde ik de taxi die ons naar onze in Hoofddorp geparkeerde auto moest brengen. Ik kon de man aan de andere kant van de lijn niet direct goed verstaan maar begreep dat hij binnen tien minuten voor vertrekhal 3 zou staan. We waren daar al, binnen, en knoopten een praatje aan met de bewaker die die nacht moest voorkomen dat mensen via de draaideur niet geautoriseerd zouden binnenkomen. Ondertussen hield ik de weg in de gaten in afwachting van ons vervoer.
Ruim binnen de beloofde tien minuten zag ik ons busje aankomen. We wensten de beveiliger nog een waakzame nacht en gingen de vrieskou in.

Altijd in voor een praatje spraken we de chauffeur aan. Hij verontschuldigde zich en meldde dat hij rechts doof was en met links een beperkte ontvangst had. Dat laatste zei hij vol emotie. Eenmaal gewend aan zijn stem was zijn verhaal goed te volgen. De man, ik schat hem voor in de twintig, vertelde dat hij doof geboren was in Georgië. Omdat Georgiërs geen gebarentaal kennen besloten zijn ouders naar Nederland te komen, hun zoon moest een kans krijgen zich te ontwikkelen. Zijn twee oudere zusjes gingen vanzelfsprekend ook mee. Hij volgde hier aangepast onderwijs en een jaartje geleden was in zijn linkeroor een implantaat aangebracht waardoor hij daar voor het eerst iets hoorde, een koffiebekertje dat hij fijn kneep. Hij had drie weken gehuild, van geluk, vertelde hij. De mate waarin links geluid binnenkomt wordt langzaam opgevoerd, nu zit hij op ruim dertig procent. Hij hoort voor het eerst woorden, moet die ook leren uitspreken. We complimenteren hem, hij doet het geweldig. We menen het. Zijn grootste wens, ook een toegankelijk gehoor rechts. De verzekering vergoedt die tweede ingreep niet, de prijs is hoog. Maar hij gaat ervoor. Zijn werkgever geeft hem op zijn verzoek veel nachtdiensten, uren die extra betaald worden. Inmiddels zijn ouders en zussen terug naar hun geboorteland. Deze zomer gaat hij naar hen toe, voor een paar weken. Nee, hij blijft hier. Hij heeft in Georgië niet meer te zoeken dan zijn ouders en zussen, hij kent geen woord van de taal en de (para)medische ondersteuning die hij nodig heeft ontbreekt daar.

Dat hele verhaal in een ritje van zo’ n vijf minuten. Het hele verhaal in een notendop maar rijp voor een roman van vijfhonderd pagina’s. Natuurlijk hebben we de details niet meegekregen maar hoe geweldig is dit? De keuze van het gezin om voor een onbekend land, een nieuwe omgeving te kiezen, alles achter te laten voor de ontwikkeling van hun driejarig peutertje. Tot de blijdschap voor de medische ontwikkeling die hem zijn gehoor gaf. De inspanningen om als jong volwassene te leren praten, het doorzettingsvermogen dat dat ongetwijfeld kost.

Ik wens de man alle geluk, alle succes in zijn verdere leven, hij verdient dat! Onderweg naar huis, 130 op de nachtelijke A2, hebben we het nog vol bewondering over deze vent, zijn familie, zijn bijzondere verhaal.

7 Comments

  1. Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik door de overstap naar digitale hoorapparaten voor het eerst vogels hoorde fluiten en letterlijk en figuurlijk niet wist wat ik hoorde.

    Prachtig verhaal.

Laat een reactie achter bij carel de mariReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.