Een zwart gat

Tjonge jonge, waar een mens al niet druk mee kan zijn. De lokale supermarkt geeft plakplaatjes uit waarmee een boek over ons mooie stadje gevuld kan worden. Het eindresultaat is een kijkje in het verleden en heden van de Zilverstad.

Naast het gratis boek zijn 216 plaatjes nodig om het geheel compleet te krijgen. Per € 10 aan boodschappen krijg je een zakje met vier plaatjes. Dat betekent dat je tenminste 54 tientjes moet uitgeven om al die plaatjes te krijgen. Maar dan zou je geen dubbele mogen krijgen, iets wat natuurlijk ondenkbaar is. Daar komt bij dat het voor een tweepersoons huishouden schier onmogelijk is zoveel boodschappen in de beschikbare periode te doen tenzij je gaat hamsteren voor een volgende pandemie.

De praktijk is natuurlijk anders. Je ruilt dubbele plaatjes, of liever, je geeft je dubbele aan wie ze nodig heeft, je krijgt de plaatjes die je nog mist. En je krijgt van mensen die geen boek willen vullen het nodige.

Het kost wel wat tijd, lijstjes met vraag en aanbod vliegen heen en weer. En, en daar gaat het om, de open plekken in het boek verminderen in aantal.

Na een trage start waarbij ons boek nog niet voor de helft gevuld was kwam er plots schot in. In tien dagen tijd is het boek bijna gevuld. Nog vijf plakplaatjes te gaan, de laatste loodjes.

En in die periode hebben we ook een paar anderen kunnen helpen, ook voor hen komt het einde in zicht.

Bijkomend voordeel, mijn noodzakelijke wandelingen kregen een doel, plaatjes halen, plaatjes brengen.

Wanneer de klus binnenkort geklaard is val ik in een zwart gat. Wat te doen met al die tijd die vrij komt. Ik kan natuurlijk eindelijk op mijn gemak de inhoud van mijn boek tot me nemen, maar daarna?

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.