Kwart voor zeven, ik schrik wakker van een vreemde mannenstem. De wekkerradio blijkt de boosdoener. Of eigenlijk is het natuurlijk onze eigen schuld, wij hebben het apparaat immers opdracht gegeven! Volgens afspraak stap ik meteen het bed uit en duik de badkamer in. Een goed kwartier later ben ik gewassen en geschoren beneden. Ik zet water op voor de thee en slof het tuinpad af om de krant te halen. Volgende keer een jas of vest aan, veel te koud zo in het overhemd.
Tegen half acht komt José naar beneden. “Ze staan zeker te wachten tot ze mogen beginnen!”
Ik had het niet gemerkt, ben verdiept in mijn krantje, maar er staat inderdaad een bouwvakkersbus voor de deur. Precies half acht komen de mannen het pad oplopen. Een vluchtige handdruk gevolgd door een fikse hoestbui mijnerzijds, “zo, dat is een stevige roker!’
Ze was gewaarschuwd maar, vertelt de buurvrouw later, wel wakker geschrokken van de bootherrie.
Goed anderhalf uur later zijn onze muren geïsoleerd. De mannen willen geen koffie, moeten door naar Rijen. Er moppert er een dat ze beter andersom hadden kunnen plannen, eerst naar Brabant, dan naar ons. Ik ben het hartgrondig met hem eens, zo’n wekker af laten lopen kost toch alleen maar energie.
