Met hoge regelmaat krijgen wij post van de Postcodeloterij. Of we alsjeblieft mee willen doen. Dat gaat direct bij het oud papier, de sportverenigingen zijn er goed mee.
We zijn niet zo van de loterijen en al helemaal niet van opdringerig gedrag van dat soort activiteiten.
Gistermiddag, even na vijven. De buitenlamp schiet aan. Volk in de tuin of misschien een vogel die langs de sensor vliegt. De bel gaat. Ik kijk op van mijn sudoku, een jongedame voor de deur.
“Niet schrikken”, zegt ze meteen. Nu schrik ik niet zo snel dus ik stel haar gerust.
“Ik zie dat hier in de straat, op uw postcode, maar weinig prijzen vallen.”
Ik kan niet zeggen dat ik toen pas onraad voelde. “Mooi, dat is goed voor de saamhorigheid, ik ben niet geïnteresseerd.”
“Maar ik mag u twee gratis loten aanbieden!” Ik blijf niet geïnteresseerd. Ze druipt af.
Volgende trekking valt hier vast de hoofdprijs. En even later staat de halve straat te koop. Of, halen we met zijn allen een doos ijsjes. Nou ja, behalve wij dan!
