Ik schat dat zo ongeveer de helft van de auto’s die gelijk met ons naar Ameland op de veerboot stonden een Duits kenteken hadden. En dat zal met de andere oversteken niet veel anders geweest zijn.
Je herkent ze niet alleen aan de taal, ze huren bij hun fiets een fietshelm, vergeten het beurtbalkje in de supermarkt en drinken halve liters bier. En vaak zijn ze wat onzekerder op de fiets.
Het horecapersoneel is tweetalig opgevoed, Nederlands en een soort Duits.
Gisteravond moesten we echter ineens overschakelen op Engels. De bediening in het restaurant dat we hadden uitgekozen sprak alleen Engels, en dat nog als hun tweede taal.
Een klant, zo te horen uit Noord Nederland, mopperde dat haar bestelling, een portie bitterballen, niet begrepen werd. “Dat kan toch niet, dat ik niet eens meer in mijn eigen taal iets kan bestellen!”
Ik moest dat enigszins nuanceren, eerder maakten we mee dat horecagelegenheden zelfs helemaal gesloten waren met personeelsgebrek als excuus. Dat ze dus eigenlijk zich gelukkig moest prijzen dat ze in ieder geval haar bitterballen kon bestellen, al was het bij wijze van spreken met handen en voeten.
Vandaag gaan we maar naar een Italiaans restaurant, we redden ons wel!
