Vrijdagochtend, de vakantie is duidelijk nog niet voor iedereen achter de rug. Met nog vijf dapperen doe ik de opgedragen oefeningen. Het kreunen en steunen komt niet alleen van mij. We ervaren het als een martelgang, vrijwillig gekozen maar toch. De beloofde ‘de sauna is aan’ houdt ons op de been. Onwillekeurig denk ik terug aan de aanmoedigingen die ik mijn jongens op de Holterberg meegaf, op de top ligt de beloning.
Nog één oefening, ik doe een poging ‘m te omschrijven:
We liggen op de rug, een slap opgepompte bal wordt onder de linkerknie vastgehouden door het rechterbeen. En dat rechterbeen moet een cirkel maken. Ben je er nog? De bal mag niet vallen.
Het zal best een koddig gezicht geweest zijn maar de aanmoediging van de instructrice viel in verkeerde aarde:
“Ik ga jullie opgeven!”
Het kan dat ze het anders bedoeld heeft maar we waren niet blij met het stempel ‘hopeloos geval’.
Toch een grappig verhaal
Zonnige groet,
Dat moet af en toe