Het ging mij niet aan maar ontgaan was onmogelijk. Vanuit mijn ziekenhuisbed keek ik op de centrale hal van de afdeling. De desk van waaruit de organisatie werd aangestuurd, alle verkeer, verpleging, verzorging, schoonmaak, een drukte van belang.
Een patiënt in rolstoel komt de hal ingereden en begint een scheldkanonade waar de honden geen brood van lusten.
Schelden, door genitalien en seksuele voorkeuren met ernstige ziektes te combineren zijn de mogelijkheden schier onbeperkt, de man wist dat en maakte dankbaar gebruik van de mogelijkheden. Het werd erger, papieren werden van de desk geveegd, dwarrelden naar de grond en uiteindelijk werd er steviger ingegrepen toen ook zwaarder spul werd gekozen voor een proefvlucht.
Uit de kreten die tussen het schelden door uitgekraamd werden maakte ik op dat de man op de verkeerde afdeling terecht was gekomen. “Ik heb geen corona, ik hoor hier niet. Ik moet mijn insuline.” Misschien kwam hij wel naar het ziekenhuis vanwege zijn diabetes maar werd bij de entree corona vermoed, en terecht, reden om de geplande route te wijzigen. Het doet er niet toe.
De daarop volgende dagen herhaalde de scène zich. Ik ergerde me eraan maar vond het vooral verschrikkelijk voor al dat personeel. Mensen die zich voor 100% inzetten en dan door zulke incidenten gestoord worden.
