De hovenier en de schilder, een impressionist, wandelen samen door het stadspark. Ze kennen elkaar nog van de lagere school en hebben elkaar in geen jaren gezien of gesproken. Genoeg herinneringen om op te halen, streken worden aangedikt, ze genieten er zichtbaar van.
“Weet je nog, ik denk tijdens het schoolkamp in de zesde klas, dat we een kwartiertje niets mochten zeggen, goed om ons heen moesten kijken en dat we daarna moesten vertellen wat we gezien hadden?”
“Zeker, verrassend was dat, we waren op dezelfde plek en iedereen had een ander verhaal.”
“Ik heb daar vaak aan teruggedacht”, zei de tuinman, “zullen we het nog eens doen?” En in stilte lopen ze verder.
De hovenier ziet dat het gras nodig gemaaid moet worden, dat de perken aangeharkt moeten worden en dat die ene struik wel erg veel bladluis heeft. En daar, op die saaie plek, bedenkt hij, zou een beeldje niet misstaan. En foei, molshopen, daar moet onmiddellijk opgetreden worden. In gedachten maakt hij een to do lijstje.
De schilder ziet dat er veel kleuren groen zijn, dat die kleuren het perspectief bepalen, dat naar mate het beeld van verder komt de details verdwijnen. En, wat leuk, die molshopen zijn prachtige accenten. In gedachten maakt hij een grove schets.
Het afscheid is hartelijk, het was een gezellige middag. Vraag er maar naar, dan krijg je twee verhalen.
Voor iedereen een mooie opdracht!
Leuke beschrijving.
Stille groet,