Vijf kwartier asfalt voor de wielen, het oranje ijssterretje op mijn dashboard zegt dat het niet vriest, nog niet. Hoewel, op klomphoogte zou het kunnen. Maar de weg is droog dus we kunnen lekker doorrijden.
De haard is aan, het vest kan meteen uit. Koffie met een puntje appelgebak, lekker na zo’n ritje.
We praten bij over de gebeurtenissen van de afgelopen maand, de kinderen, de kleinkinderen, de gezondheid.
“Nog iemand koffie?”
“Nee, dank je, laten we gaan kaarten.”
De koppels worden geloot voor de eerste ronde, de glazen gevuld, zoutjes op tafel. Zestien potjes in de boom, hier en daar gemopper over ongelukkig verdeelde kaarten of een maat die verkeerd uitkomt, het hoort erbij.
Een tweede loting, nieuwe ronde, glazen worden bijgevuld, ik ga over op water, iemand moet de Bob zijn. De gesprekken verlaten de eigen tafel, worden breder getrokken. Het tempo gaat achteruit maar dat mag de pret niet drukken. Toch nog redelijk gelijktijdig zijn ook deze zestien potjes afgelopen.
Het is kwart voor een, “Ik heb nog haring en bitterballen.De haring moet op.”
Ik tel de punten op, bereken de eindstand. De avondprijs, standaard een fles goede wijn is deze keer voor mij. Miniem verschil vooyde verandering, twee punten tussen mij en nummer drie. Dat wil nog wel eens anders zijn. Ach, het is bijzaak, gezelligheid staat voorop. Alleen de kasbeheerder moppert nog wat, de avondopbrengst is slechts € 17,00, nog niet genoeg voor een enkel rondje op een terras wanneer we gaan potverteren.
De laatste fase gaat wat langs me heen, Jolanthe, Floortje en la Paay komen langs tijdens de bitterballen. Ik kijk onvoldoende televisie om een zinvolle bijdrage aan een zinloos gesprek te kunnen leveren.
De terugweg duurt weer vijf kwartier, gelukkig geen vorst al regent het nu wel. Goed half drie zijn we thuis, geef mij maar een neut!
Proost!
Na zo’n nachtelijke rit moet ik even relaxen voor ik ga slapen