Aan de muur de Cubaanse vlag in hout, een grote foto van een salsaorkest, een van Amerikaanse auto’s uit de vijftiger jaren, een bejaarde rebel, ongetwijfeld een strijdmakker van de Castro’s.
Op de menukaart ongeveer vijftig tapas, net niet helemaal Spaans. Voor de deur een bordje all you can eat. En vanuit het raam uitzicht op de Zaan.
Na een wandeling van een minuut of twintig, paraplu op, bereiken we de tapasbar. Aan een van de tafels treffen we Eadaoin, onze Ierse schoondochter. Ze leest Kippenvel, Nederlands dus.
We schuiven aan en een serveerster neemt onze drankbestelling op en legt uit hoe het bestelsysteem werkt. Per persoon maximaal twee schoteltjes, in te vullen op een kaartje, formaat en kwaliteit bierviltje. De puzzel kan beginnen. We spreken af dat de hapjes die op tafel komen gedeeld kunnen worden, ongeacht wie de bestelling plaatste. Dat maakt het aanbod per persoon nog gevarieerder.
De gamba’s blijken garnalen te zijn, de langoustines gamba’s. Maar dat waren de enige verrassingen. Het smaakte allemaal prima. En, het was ontzettend gezellig, ook belangrijk natuurlijk.
Tweeëneenhalf uur later wandelen we terug. Mijn paraplu doet nu dienst als wandelstok. Verderop, aan de Zaan blust een brandweerman het natte rivierwater. We concluderen dat het een oefening moet zijn.
Nog een kopje koffie en dan terug naar huis. Om elf uur zijn we er. Weer een kwaliteitsdag bij kunnen schrijven is altijd fijn!
