Ik schreef er eerder over, dit jaar wordt onze streekkronieker herdacht en in dat kader is er een schrijfuitdaging. Herman de Man eindigde zijn boek steevast met de woorden nog niet. Hij gaf daarmee aan dat het niet de ultieme roman over de Lopiker- en Krimpenerwaard was. En hij daagde zichzelf dus uit juist dat verhaal te schrijven.
Zaterdag heb ik mijn twaalfhonderd woorden ingeleverd. Niet dat ik de illusie heb het laatste woord over deze streek gezegd te hebben. Ook hier is er volop ontwikkeling, er zal wel nooit niets meer te zeggen zijn.
Mijn verhaal gaat over de veranderende mentaliteit, over geloof, klimaat, landschapsbeheer. Over onzekerheid en keuzes, kortom, over deze tijd. En daarmee is beslist niet het laatste woord gezegd.
Of het verhaal de eindstreep haalt is aan de jury. Afwachten dus. Vooralsnog kan ik het niet posten. Afwachten dus!
