De dag begint slecht, storm, regen. Binnen blijven dus. De kleinzonen zorgen ervoor dat er geen stoel meer op zijn plaats staat. Met kussens en dekens bouwen ze een tent.
Als we voor de lunch aan tafel willen halen we onder protest een paar stoelen terug. De heren vinden dat we ook wel staande die boterham kunnen smeren.
Gelukkig houdt het op met regenen. Tijd voor een wandeling naar het veer. Waarom? Omdat ze daar ijs verkopen!
We lopen langs de Lek, achter Belvédère. Het plan is over het ophaalbruggetje te gaan. Al van verre zien we dat de brugdelen niet aansluiten, met andere woorden, de brug staat een beetje open.
Laten we het toch maar proberen. De jongens vinden het bar spannend. “We kunnen altijd terug!” Dat argument voldoet, we gaan naar boven. Het brugdeel aan onze kant hangt een centimeter of dertig te hoog. Voor volwassenen geen probleem maar voor de kleintjes een hele stap. Wat zeg ik, dat betekent springen. Spannend hoor!
Het is gelukt en het ijs was als altijd heerlijk.
Een echte winter ontbreekt.
Ik vind het weer een verlengd najaar.
IJs vind ik met warm zomers weer ook al niets
Maar jullie hebben een leuk, spannend en lekker uitstapje gemaakt.
Vrolijke groet,
Ik laat het ijs voor wat het is, zomer en winter. Maar ik ben ook mijn melkgebit al sinds mensenheugenis kwijt. De mannetjes zien genieten is heerlijk