Wim Pijbes, tot voor kort directeur van het Rijksmuseum, heeft een kunstprogramma op NPO2. Hij fietst door het landschap en vergelijkt dat met wat de oude meesters ooit vastlegden. Vorige week was de kust het onderwerp, deze week ons polderlandschap. In dat laatste programma sombert hij samen met een landschapsarchitect over het verdwijnend landschap. Ik herken dat wel een beetje, in de Gouden Eeuw woonden hier misschien vier miljoen mensen, nu zeventien miljoen die allemaal moeten wonen en eten en drinken. Dat het landschap daardoor verandert lijkt me logisch. Maar verdwijnen?
Gisteren fietste ik een kilometer of dertig door de Krimpenerwaard. Ik ben maar een provinciale weg, de N207, twee keer tegengekomen, om over te steken en verder ging de tocht over dijkjes en kades. Natuurlijk zie je hier en daar lappen weiland, zo strak als een biljartlaken. Maar over het algemeen zit er veel afwisseling en leven in het beeld. Bomen en boomgroepen breken de sleur, riet langs de sloten, oude statige boerderijen maar ook fraaie nieuwbouw. Overal volop bloei, weidevogels, zwanen, futen. Potter zou ook hier een plekje vinden om zijn stier te schilderen, Van Goyen en Ruysdael komen hier dezelfde luchten tegen als op hun klassieke werken. Molens domineren hier nog steeds het landschap, ook al hebben ze hun functie in waterbeheer over moeten dragen.
Dat al neemt nietv weg dat ik het een leuk en afwisselend programma vind met een frisse benadering van de kunst en het landschap. Volgende week Drenthe.
Elke tijd haar eigen kunst
Vriendelijke groet,
En zijn eigen landschap