Statiegeld

Voor mij staat een vrouw met haar dochtertje van een jaar of zes. Het meisje mag helpen met de lege flessen. Dat gaat niet al te handig maar ik heb de tijd.

‘Nu mag je op de groene knop drukken, dan komt daar de bon uit.’ Deze opdracht wordt feilloos uitgevoerd en het stel maakt plaats voor mij. Ik klok dat niet maar zal in ieder geval geen minuut bezig geweest zijn. Als ik weg wil lopen word ik chagrijnig aangesproken.

‘U dringt voor, er staat hier een rij.’

Ter verduidelijking van de situatie ter plekke, de flessenautomaat staat haaks op een schap en is van twee kanten aan te lopen. Vanaf mijn kant is er geen rij, die andere kant is onlogisch omdat je dan niet rechtstreeks op de machine afgaat. Kortom, ik had helemaal geen rij gezien. Het kan zelfs zo zijn dat het chagrijn zelf in haar eentje die rij vormde. Ik zag in ieder geval niemand (meer?) achter haar.

Mij restte slechts een ‘had dat eerder gezegd dan had u best voor gemogen, ik heb toch alle tijd’. Als ogen konden doden dan had ik dit blogje niet meer kunnen schrijven.