Ik kondigde het programma een paar weken geleden aan en inmiddels heb ik de eerste twee afleveringen gezien. Met een afvaller per keer begonnen tien amateurschilders aan deze uitdaging, uitgezonden op BBC 1. In een tweedaagse krijgen ze eerst een workshop en een dag later de uitdaging. Er is een professionele jury maar eerst wordt door een publieksjury een deelnemer gevrijwaard van afvallen.
De deelnemers worden geportretteerd en hun prestaties met penseel getoond. Het is een bont gezelschap. Ieder een eigen stijl, materiaalkeuze en voorliefde voor thema’s. Natuurlijk, zou ik zeggen. Een treffend voorbeeld, een man van negentigplus die aquarelleert.
Nee, de uitdaging is directer. De oude man moet met acrylverf aan de gang, moet zijn penseel inleveren voor spons, mes, wat dan ook. En zijn prestatie wordt zonder aanziens des persoons geplaatst naast de anderen. Als je dan nog nooit een hond als onderwerp gekozen hebt is dat een hele opgave.
En dan de begeleiding, hoewel er vele wegen naar Rome leiden bemoeit men zich vanaf het begin met je werk. Ik kan daar niet goed tegen.
Natuurlijk, in het eerste deel, de workshops, leer ik, krijg ik bruikbare aanwijzingen. Maar ik zal de grote uitdaging nooit aangaan. Ik kan niet tegen die gesloten opgelegde onderwerpkeuze, ik wil mijn eigen weg zoeken. Aanwijzingen? Graag! Maar gun me mijn vrijheid!
Die oude man, hij doet nog mee.
