Gistermiddag moest ik een uurtje kijken naar de landelijke intocht van Sinterklaas. Niet dat ik tot de gelovigen gerekend mag worden maar voor de kleinkinderen is het wel zo fijn dat opa op de hoogte is van wat er vandaag de dag in hun belevingswereld speelt en hij er niet vanuit gaat dat het allemaal nog hetzelfde is toen zijn kinderen nog volledig opgingen in het verhaal, laat staan dat hij put uit zijn eigen kleutertijd.
Want van de traditie is slechts de basis overgebleven. De grote kindervriend verwent eens per jaar alle kinderen (waarbij dat alle voorzichtig en zeker niet in gelijke mate gehanteerd moet worden). Een extraatje voor de kinderen dus en dan vooral voor de kleinsten.
De rest is er later bijgekomen of vanaf gegaan. Geen roe, niet mee naar Spanje. Geen schoen bij de schoorsteen, wat is dat eigenlijk, een schoorsteen? Wisten wij veel van landelijke en plaatselijke intochten? De rol en kleur van Piet? De naam van het paard en de spiegelgladde daken, zonder, met en zonder tv-antennes, zonder en met zonnepanelen.
Sint werkt kennelijk nu, corona hè, vanuit huis. Geen drukke intocht maar een soort defilé op Soestdijk waar de herinnering meer naar wijlen koningin Juliana uitging dan naar willekeurig welk ander feest de afgelopen vijftig jaar.
Om vast te houden aan de traditie is alleen de basis nodig. De rest is hooguit nostalgie. Of, minder, persoonlijke herinnering.
