Zomaar een zondagmiddag

Het wil maar niet licht worden. Ik heb geen zin in een rondje lopen, wil niet nat worden. Het geplande bezoekje aan het Zilvermuseum kan nog wel even wachten, een dagje rustig aan kan geen kwaad, zeker niet na de drukte van gisteren.

Met kinderen en kleinkinderen waren we naar Fort Vechten geweest, vierden we uitgesteld dat we alweer zesenveertig jaar geleden trouwden. Het feest sloten we af met een gezellig hapje bij Tante Truus in Houten en rond kwart voor negen waren we weer thuis, moe maar voldaan zoals je dat dan moet noemen.

Het lukt ons deze keer niet de cryptogram uit de weekendkrant op te lossen. Niet dat er niets is ingevuld, maar er blijven teveel gaten over. De sudoku die ik aanpakte wordt wel probleemloos opgelost.

Ik lees een paar hoofdstukken in De rat van Amsterdam en kijk tussendoor af en toe op mijn telefoon hoe het in de Galgenwaard gaat.

Dan zoek ik de keukentafel op, dicht op het raam is het licht genoeg om wat te tekenen. Een kopje thee, een stukje chocolade en een foto uit de eerder genoemde weekendkrant, een schetsboek en mijn potloden.

De radio staat op muziek uit de zestiger, zeventiger jaren. Stones, Dylan, Dire Straits, ik neurie zachtjes mee.

Een uurtje later heeft FC Utrecht de volle buit binnen en heb ik een Lincoln look a like op papier. De thee is inmiddels koud geworden, gewoontegetrouw vergeet ik compleet dat ik wat te drinken heb staan.

Zo nog maar even naar Sterren op het doek kijken, daar is het gisteren niet van gekomen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.