Louwman automuseum

Heerlijk, zo’n zomerse dag, lekker fietsen door de duinen, een biertje pakken op het terras van een strandtent.
Om even voor twaalf parkeeerden we onze auto in Wassenaar, haalden de fietsen van het rek en zochten de het eerste de beste kaart met knooppunten om het begin van een fietsroute uit te stippelen. 58-33-34-35-39, daarna zien we wel verder. En zo fietsten we Den Haag aan de noordkant binnen zonder ooit in de stad te komen.
‘Kijk daar, aan de overkant, het automuseum van Louwman, heb jij ook je museumjaarkaart bij je?’
‘Natuurlijk, die heb ik altijd bij me!’ En dus reden we de tunnel onder de weg door en stonden we in no time bij dit schitterende museum. De zon moet nog maar even wachten. Heel lang wilden we toch niet binnenblijven vanwege de slechte invloed die slenteren en stilstaan op onze ruggen heeft. En het voordeel van een museumjaarkaart is dat je nog eens terug kunt komen, je hoeft echt niet alles in een keer gezien te hebben. Het was even leuk, al die oudjes. Veel van voor mijn tijd maar ook spul uit het straatbeeld van mijn jeugd zoals de DAF 33 die mijn vader nog gereden heeft. Ook in die kleur als op de foto, waren ze er eigenlijk in andere kleuren?
Mijn vader heeft zijn rijbewijs in een automaat gehaald. Daarvoor moest hij aantonen een op die manier aangedreven nieuw voertuig te bezitten. Hij mocht het eerste jaar ook niet in een handgeschakelde auto rijden. Andere tijden!
Na een uurtje stapten we weer op de fiets, op naar de duinen en het strand, en naar de grote zee. Bij Wassenaars Slag wachtte ons een heerlijk biertje en zand tussen de tenen. José een Kornuit, ik koos voor een Duveltje, verschil moet er zijn. Bij elkaar toch weer 36 kilometertjes gereden, de achterband is inmiddels zo goed als versleten en aan vervanging toe.