Vervlogen tijden

Het beloofde prachtig voorjaarsweer te worden en dus plaatste ik het fietsenrek op de auto. We reden, de fietsen mee, naar Soesterberg met het plan de ochtend in het nieuwe Nationaal Militair Museum door te brengen en vervolgens wat kilometertjes te fietsen onder Amersfoort. Eerlijk gezegd dacht ik dat dat museum op de plek lag waar voorheen het luchtmachtmuseum was, vlak bij Kamp Zeist, ten oosten van de A28. Nog net op tijd zag ik na de afrit dat we linksaf in plaats van rechtsaf moesten. Het museum ligt aan de andere kant van Soesterberg, bij het oude vliegveld. De parkeerplaats stond al redelijk vol, we waren beslist niet de enige bezoekers.Prachtig nieuw complex, veel over de militaire geschiedenis van ons land. De gevoerde oorlogen, de dienstonderdelen, de posters voor en tegen het militaire apparaat, en natuurlijk de wapens, voertuigen, vliegtuigen. Je moet ervan houden, het is aan mij echter niet echt besteed. Minpuntje, het café. Ik vind het prima dat je daarvoor mensen met een beperking inzet maar zorg dan wel dat het georganiseerd gaat. Met zes, zeven man voor je twintig minuten voor een kopje koffie n de rij staan, ik word er niet blij van.
Even na enen stappen we op de fiets, richting Soestduinen en van daar naar Amersfoort. we komen de Keistad binnen bij de dierentuin. Via de knooppunten rijden we door een zeer dure wijk. De eerste straatnaam die we zien is vernoemd naar de socialistische voorman, eind 19e eeuw, Pieter Jelles Troelstra. Gezien de kapitale villa’s zal de man zich er niet prettig bij gevoeld hebben. De wijk zal wel Staatsliedenbuurt genoemd worden, ook de andere straatnamen verwijzen naar vervlogen tijden. Langs het station en de Koppelpoort komen we bij het nu leegstaande kantoorpand van de Amersfoortse. Ik ben daar regelmatig geweest, de werkzaamheden zijn nu overgeheveld naar Rijnsweerd, Utrecht. Ook hier dus vervlogen tijden, zij het recente geschiedenis.
We rijden door, richting  Leusden. Ons volgende doel is de lokale begraafplaats aan de Dodenweg, hoe toepasselijk, In 2010 hebben we daar José’s pleegvader begraven en, als je dan toch in de buurt bent …. De eerlijkheid gebied te zeggen dat we ook wel benieuwd waren of zijn vriendin inmiddels een plekje heeft gekregen in het duograf. Niet dus, of het moet zijn dat de steen nog niet aangepast is. Anders is het mensje inmiddels ook al ver in de negentig. We hebben overigens na de begrafenis nooit meer iets uit die hoek vernomen, met reden ook nooit meer iets laten horen. Vervlogen tijden dus, wederom.
Nog een kleine tien kilometer, terug naar de auto. Terug ook naar het heden, naar het Duveltje dat in de koelkast op me ligt te wachten.
We hadden onze jas meegenomen, het was niet nodig. De zon was er niet constant, aan de kleur van onze gezichten te zien was het evengoed genoeg. Al met al weer een lekker ontspannend dagje!