Even terug in de tijd, naar 1965 om precies te zijn. Ik ben net begonnen bij de Algemene Verzekering Sociëteit. Zowel lagere als middelbare school waren jongensscholen. En, ik was een verlegen jochie.
Vrouwen werkten toen nog tot ze trouwden of tot hun eerste kind zich aangekondigd had. En er waren typkamers, een waar polissen en brieven getypt werden, een voor de ponskaarten. Heel modern toen maar ik denk dat alleen gepensioneerden daar nog echt een beeld bij hebben.
Als jongste bediende kreeg je natuurlijk de rotklusjes en zo werd ik op een van mijn eerste werkdagen verzocht een bepaald dossier te zoeken. Daar was telefonisch een vraag over gesteld die met spoed beantwoord moest worden. Het dossier stond niet op zijn plek in het afdelingsarchief, was ergens in behandeling. En zo kwam ik op mijn zoektocht voor het eerst op de typkamer terecht.
Een batterij van zo’n twintig jongedames zal op hun machine te tikken, reken maar dat dat een hoop herrie was. Maar, alsof de dirigent het sein ertoe gegeven had, ineens was het stil, doodstil. En ik stond doodsangsten uit, het was of twintig hongerige roofdieren op mij loerden. Ik wist me absoluut geen houding te geven en was blij dat de cheffin het stel weer aan het werk zette.
Tja, ik had totaal geen ervaring met meisjes. Dat is gelukkig vrij snel bijgedraaid al ben ik nog steeds een beetje verlegen.
Waarom ik dit verhaal nu schrijf? Het kwam bij me op toen ik bijgevoegde kattenkoppen tekende. Ook die lijken me niet voor de poes, zijn niet zonder handschoenen aan te pakken!
