Voor ons huis op Hoograven liep een singel. In mijn jonge jaren waren winters nog winters en in mijn beleving konden we ieder jaar schaatsen. We waren zuinig op ons ijs, beschermden het fanatiek tegen vandalisme. Want het moest een mooie lange baan worden. En ‘s morgens werd die baan geveegd.
Boven ons woonde een ouder echtpaar, Butselaar, en van de man leerden we schaatsen. Achter een stoel, je kent vast die beelden van vroeger nog wel. Tussen de middag en na schooltijd waren we op het ijs te vinden.
Ik had al schaatsen toen we in 58 naar Hoograven verhuisden. Opgehaald bij mijn peettante, ga daar maar eens vragen of ze wat hebben, zei mijn vader. Friese doorlopers, botter dan bot. Schaatsen is nooit mijn sport geworden. En uiteindelijk heb ik in de negentiger jaren mijn houten noren aan de wilgen gehangen, een polsbreuk richting Polsbroek gaf de doorslag.
Ik stel het nu vast veel mooier voor dan het in werkelijkheid was. Maar het is wel even lekker om tijdens deze hittegolf aan schaatsen te denken.
