Dorus heeft het naar zijn zin

In een vervolgverhaal vertel ik de geschiedenis van Dorus de Mari, geboren 20 mei 1781. Het verhaal is gebaseerd op feitenonderzoek door mijn vriend Theo van Bemmel. Vanaf nu zijn de feiten nog slechts in het raamwerk terug te vinden, de geschiedenis van zowel Dorus als zijn vrouw Martijntje komt uit mijn duim, was niet te verifiëren. Het hele verhaal (tot nu toe) is terug te vinden in de categorie Remplaçant Je vindt hier het nieuwste hoofdstuk bovenaan dus lezen van onder naar boven verdient de aanbeveling.

Het was een pittige wandeling naar Saint Omer maar Dorus heeft het eigenlijk best naar zijn zin. Het weer is niet slecht en hij kiest automatisch, vanuit zijn karakter de zonnige kant. Jongens onder elkaar, het is net als in de bouw. Hij heeft vaak met zijn droge humor en zijn relativerend vermogen de lachers op zijn hand. Wat die Franse officieren met elkaar bespreken gaat volledig langs de manschappen heen. Een paar woordjes Frans hebben ze geleerd om de bevelen op te volgen en verder begrijpen ze dat merde een soort vloek is. Dat blijkt wel uit de stemverheffing en het gezicht dat de luitenant erbij trekt.

In het kamp leren ze hoe ze als een linie op moeten rukken en hoe op bevel de mannen in de eerste linie gelijktijdig een musketsalvo af moeten voeren. De voorste linie moet daarbij ook het tegenvuur opvangen en de ongelukkigen zullen sneuvelen. Hun plaatsen worden vanuit de tweede en daarna de derde linie overgenomen. De meesten zien het als een spel, het gevaar dringt nauwelijks tot hen door.
Ook Dorus doet er een beetje lacherig over in een door hem gedicteerde brief aan zijn zwangere Martijntje. Wel serieus is hij als hij vraagt hoe de zwangerschap verloopt en of Willem Buggelsberg het geld voor de vervanging netjes heeft afgedragen. Een antwoord blijft uit maar dat vindt Dorus niet vreemd, ook zijn maten krijgen zo goed als nooit post.