De poort der jaren 2

Wat eraan vooraf ging

“Wat zegt ze?”, de kennis van het Spaans van mijn vrouw is matig dus ik vertaal: “laat de gordijnen dicht, openen is levensgevaarlijk.” Ik begrijp niets van de waarschuwing maar mijn vrouw bindt me op het hart toch vooral te luisteren, de receptioniste meende volgens haar wat ze zei. En ik beloof te luisteren maar of ik het waar kan maken betwijfel ik. Nieuwsgierig als ik ben wil ik toch echt weten wat er achter die witte muur te zien is.

Er staat niet veel meer dan een bed en een kale stoel in de kamer, ach, het is maar voor een nachtje.  En, inderdaad, de vale gordijnen zijn gesloten. Na een heerlijke maaltijd duiken we bijtijds ons bed in en al snel slapen we als rozen.

Tegen de ochtend word ik wakker en dient de gebruikelijke ochtendplas zich aan. Zachtjes sta ik op en ga naar het toilet om vervolgens weer het warme bed in te duiken. Maar eerst, ik kan me niet bedwingen, schuif ik het gordijn even opzij. In de ochtendschemer zie ik slechts een paar oude amandelbomen in een slecht onderhouden tuin. Toch wat teleurgesteld, ik had er meer van verwacht kruip ik weer onder de deken en val al snel weer in slaap.

Het is half negen, de wekker gaat. Moeizaam kom ik uit bed, alles doet zeer. Ik slof naar de badkamer en schrik als ik in de spiegel kijk. Ben ik dat? Ik lijk wel twintig, dertig jaar ouder. Mijn weelderige haardos heeft plaats gemaakt voor een kale kop met hier en daar nog een grijs plukje. Mijn strakke huid is verschrompeld. Ik lijk gekrompen, in elkaar gezakt. De schrik bij mijn echtgenote is niet minder. Wat is er gebeurd, hoe is dat gekomen?
Ik heb moeite om de trap af te gaan, op weg naar de ontbijtzaal terwijl ik tot dan altijd de lift meed, bewegen is immers goed voor een mens.
Wanneer we langs de receptie lopen kijkt de receptioniste me verwijtend aan: “Ik had u nog zo gewaarschuwd de gordijnen dicht te laten. U heeft nog geluk gehad, ik denk dat u maar even door een kier naar buiten gekeken heeft. De meesten die zich niet kunnen beheersen sterven in die ene nacht puur van ouderdom zegt onze dokter.” Hoofdschuddend biedt ze aan onze koffers te halen, om me nog een keer trap op en af te laten gaan lijkt haar onverantwoord. Maar dat is niet nodig, we hadden niets bij ons.

“Bestel maar een taxi”, het oorspronkelijke plan naar de auto te wandelen moeten we ook maar uit ons hoofd zetten.