Voor het kantoor van de havenmeester staan wat mensen met hun smartphone in de aanslag. Een selfie, een filmpje voor het thuisfront, ze denken alleen in eigen belang.
Ik schaam me voor mijn soortgenoten en ga een praatje maken met het treurende onderwerp van alle aandacht.
“Zo te zien aan de poep op de stoep staat u hier al even.”
“Dat klopt, al sinds gistermiddag.”
“Wat scheelt eraan? Kan ik misschien iets doen?”
De pelikaan schudt triest zijn kop, “ik ben bang van niet. Ik kom hier mijn beklag doen bij de havenmeester. De kapitein van de Laetitia heeft mij met opzet bijna overvaren. Ik zat lekker te vissen en kon nog maar net op tijd wegkomen. Maar de havenmeester wil me niet binnen laten, dieren mogen er niet in, je reinste discriminatie!”
Ik heb met het beest te doen maar heb ook niet direct een oplossing. En die blijkt ook niet nodig, ineens vliegt hij krijsend weg.
“Daar heb je die ploert!!” Hij rukt een passant de kapiteinspet af een geeft hem de volle laag op zijn kale kop. Dan vliegt ie naar me terug en bedankt me voor mijn medeleven.
“Dat was nog best lastig, dat bombardement al die uren vast te houden.” Nog een knipoog en dan is hij weer weg. De havenmeester kan zijn stoepje schoon spuiten.
