Aten we gisteren paella, vandaag werd het voor José een mixed kebab terwijl ik koos voor de lamskoteletjes met muntsaus. Maar het is niet de bedoeling jullie dagelijks te vermoeien met het gekozen menu. Gisteren aten we in een klein restaurant, paar man samen in keuken en bediening. Maar de gegrilde stukjes vlees genoten we in een grote zaak met veel personeel. We werden aan een van de op dat moment nog vrije tafeltjes geplaatst en dat werd de aanleiding tot dit blog. Ik keek recht in de keuken en genoot van de efficiëntie van het personeel en de inrichting van de werkplaats. Alles had zijn plaats, iedereen zijn taak. De obers noteerden de bestelling op een tablet en daarmee werd automatisch de machine in werking gezet. De dame die bestek en borden stond af te drogen bracht mij tussendoor even een bakje met doekje om straks de vingers te reinigen. Vanaf de andere kant (waar de bar bleek te zijn) kwamen onze drankjes. De met de gril belaste kok draaide tussen scherm met bestelling en zijn grilplaat, draaide het vlees om, vulde borden met vlees, groente en frites of een gepofte aardappel. En een ober bracht de borden naar de juiste tafel. Van tijd tot tijd kwam de bediende van de naastgelegen maar tot het concern behorende ijssalon een sorbet brengen, regelrecht naar de juiste tafel. Kortom, een geoliede machine, er was hier duidelijk nagedacht.
Ik mag dat graag zien. En, ja hoor, die koteletjes waren heerlijk!
Hoi Tjaalz,,
Terwijl mijn arme lijf aangetast is door de griep bedenk ik me mokkend, dat het leven soms oneerlijk is. Terwijl jij met je rozenknopje aan het zonnige strand ligt uit te buiken van de heerlijke salades en koteletjes vergezeld van de nodige drankjes, zitten wij hier met een ijspegel aan onze neus, drie truien aan, en de verwarming een graadje hoger. Bedenk wel mijn waarde, dat als ge weer in de sportschool aangeland zult zijn een apart trainingsprogramma uw deel zal zijn. Ja, eindelijk gerechtigheid!!.
Wanneer ge de sleutel in de daarvoor bestemde gleuf hebt gestoken waar uw calorien worden bijgehouden zal ik over uw schouder mee kijken of ge uw best hebt gedaan.
Overigens mis je thans een unieke kans om mee te kunnen praten aan welke ontberingen wij hier bloot gesteld worden. En wat nog erger is, bij terugkomst als wij weer met u en anderen onder de douche staan moeten wij met onze witte lijven weer naar uw gebruinde gebeente staren…
Ik verwacht morgen nog niet te kunnen sporten en misschien a.s. maandag ook nog niet….kijk dat loop ik dan ook nog mis…. (..Y.D)
Niettemin wensen wij U en uw je gade nog veel plezierige dagen.
Een hartelijke groet uit Lopik van Ine en Jan
Om te beginnen, ik wens je een voorspoedig herstel. En vooral dat je Y.D. toch mag treffen, al is zo tegenwoordig zo Y niet meer. Vervolgens, als jongens van Stavast, als nakomelingen van Willem Barentz, als zonen van Piet Hein kan geen ontbering je teveel zijn! at geklaag moet maar eens afgelopen zijn, ik denk dat ik na terugkeer maar eens op ga treden. En dan, tenslotte, ik hoop dat Helios de weg naar dit oord terug weet te vinden. Anders kan ik u allen niet de ogen uitsteken met mijn gebruinde torso en onderdanen.
Wij halen vanavond wel wat bij de Indonees. Ook erg lekker.
eet smakelijk (ik weet dat het lekker is, daar)
Die Jan kan toch ook allemachtig prachtig schrijven zeg, haha.
niet zeggen, hij gaat nog naast zijn schoenen lopen!
Kijk Carel, je lezeres Trudy sluit ik denkbeeldig in de armen..
Verhaal… reactie… antwoord… kortom een heerlijke interactie 😉