Dapper, het woord van deze week, ik heb er niet veel mee. Dapper zijn is kennelijk optreden, ondertussen de gevaren negerend. Dat ligt niet in mijn aard. Was ik dapper toen ik zonder zwemonderwijs genoten te hebben me in het diepe waagde omdat ik niet achter wilde blijven bij mijn vriendjes. Ik denk het niet, ik noem het liever jeugdige overmoed. Was ik dapper toen ik snel handelend als veertienjarige voorkwam dat een klein kind een ernstige val van een balkon zou maken? Welnee, wat is daar dapper aan? Was ik dapper toen ik het tegen de bazen opnam voor mezelf en mijn collega’s? Zo voelt het niet.
Dapper, ik heb er geen enkele associatie bij of het moet Dappere Dodo zijn, een pop uit een televisieprogramma voor kinderen in de vijftiger jaren. Maar wat die pop voor dappere dingen deed, ik zou het echt niet meer weten.
Dapper … dat is inderdaad niet zo’n makkelijk woord. Het wordt ook algauw verward met overmoed enzo…
Ik ben er te bescheiden voor, denk ik
“Bescheidenheid is het verlangen om twee maal geprezen te worden.”(Marcel van Dam)
Een mening die ik niet deel