Foto #WOT ’18-7

We zitten aan een uitgebreide tapasmaaltijd, vijf man sterk. Gezelschap en lokatie zijn bijzonder genoeg om het moment vast te leggen en een ober is bereid het plaatje te schieten. Even later staan er zes foto’s op mijn telefoon, we kunnen kiezen.

Dat was voor het digitale tijdperk wel anders voor de kiekjesmaker. Een, maximaal twee rolletjes gingen mee op vakantie. En dat moest genoeg zijn want foto’s maken was duur. Het hield niet op bij de aanschaf van het rolletje, ook ontwikkelen en afdrukken kostte geld. En dan moest je maar afwachten wat het resultaat was.

Met de komst van de digitale camera’s veranderde het fotograferen voor de liefhebber. Meer plaatjes, je kon ze immers weggooien. Maar niet iedereen doet dat, men kwam met honderden foto’s thuis. Kiezen werd moeilijk.

En toen kwamen er directe mogelijkheden op de camera om de foto te verbeteren. Uitsnedes maken waardoor de compositie verbeterde, belichting corrigeren, filters. En voor de liefhebber programma’s als Photoshop die het mogelijk maken plaatjes te maken die niets meer met de werkelijkheid te maken hebben. Maar mag je die nog foto noemen?

2 Comments

  1. Buiten wat lichter of donkerder maken en wat uitsnijden verander ik nooit iets aan mijn foto’s. Photoshoppen…dat is iets dat aan mij voorbij gegaan is. Raar misschien voor iemand die 7 jaar in een fotolab gewerkt heeft, hoewel … misschien net daarom ? iets van beroepsfierheid nog

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.