De oorwurm waarmee ik gisteravond naar bed ging (vrees niet, ik ben geen mierenneuker die wel eens wat anders wil) zit er vanmorgen nog. Paarse regen, purple rain. Ik ben geen echte Princefan, nooit weggelopen met TAFKAP. Maar dat ene nummer, Purple rain, herken ik en vind ik goed.
Gisteren hoorde ik pas dat het nummer de titelsong was van de gelijknamige film, geen flauwe notie van het bestaan van deze kennelijk romantische vertelling.
Prince is niet meer, hij is dezelfde weg gegaan als Bowie, Cruijff en de slachtoffers van de aardbeving in Japan en Equador. En vele anderen, mensen met een naam die minder bekend is, hooguit een plekje krijgen tussen de overlijdensberichten in het lokale huisaanhuisblad.
Ik neem het voor kennisgeving aan, leef, zonder verdere gevoelens mee met de eventuele nabestaanden en realiseer mij dat voor iedereen vroeger of later dat eindpunt ook een feit is.
Tenzij het erg dichtbij komt laat ik me niet door emotie leiden. Het heeft geen grip op me.
Idem … ik ken zijn nummers wel maar thats it …
“de hele wereld, rouwt!” jaja