Na gisteren de herinnering aan schaatsen om een gevoel van verkoeling te krijgen vandaag een poging de warmte in een nostalgische terugblik op het zwembad terug te dringen.
Langs de Vaartserijn, een kanaal dat in de twaalfde eeuw al gegraven is om Utrecht met de Rijn te verbinden, lag zwembad de Liesbosch. Volgens mij kwam het zwemwater direct uit de vaart. Er was boven water een houten scheiding tussen dames- en herenbad. Onder water wisten we de weg naar de verboden kant wel te vinden. Dat wil zeggen, je moest dan wel kunnen zwemmen.
Zwemmen leerden we door simpelweg de kunst af te kijken. Ik heb dus eigenlijk nooit fatsoenlijk leren zwemmen maar verdrinken was er ook niet meer bij.
Later gingen we naar zwembad Krommerijn, de Liesbosch was toen al gesloten. Een hele verbetering, chloor in het water, ligweiden, kortom eigentijds. Maar ook veel drukker. Op warme dagen was er sprake van een potje met pieren zoals wij dat noemden.
Ik kan me de tijd niet heugen dat ik naar een zwembad ben geweest. Zelfs de baden bij onze vakantiecomplexen mijd ik. Alleen in een sauna wil ik nog wel eens een frisse duik nemen.
